De energie die nodig is om de Ming-Men te activeren komt uit de nieren. In plaats van omlaag naar de Ming-Men kan deze energie uit de nieren echter ook omhoog stromen, richting de bijnieren. Het is het één of het ander: stroomt de energie omhoog, richting de bijnieren, dan stroomt ze niet naar de Ming-Men; en stroomt de energie naar beneden, richting de Ming-Men, dan stroomt ze niet naar de bijnieren.
De energie uit de nieren stroomt in principe alleen omhoog naar de bijnieren in het geval van levensbedreigende situaties. De bijnieren gebruiken deze energie om adrenaline en andere stofjes te produceren die het lichaam in staat stellen om te overleven – te vechten, te vluchten of te verstarren. De Poort van het Leven sluit zich dan en het Tweede Vuur gaat uit. Op dat moment verliezen we dus tijdelijk het vermogen om plaksel weg te branden uit de seksuele energie. De seksuele kung fu is nu niet meer mogelijk, omdat het lichaam instinctief in de overlevingsstand staat en al haar energie daarvoor nodig heeft.
Het vermogen om energie vanuit de nieren naar de bijnieren te sturen, hebben we ontwikkeld dankzij onze vroegere natuurlijke vijanden. Ver terug in de tijd, toen er nog grote roedels wolven door de uitgestrekte bossen en vlakten van Europa trokken en toen sabeltandtijgers ons zagen als hun natuurlijke prooien, was het van levensbelang om te kunnen vluchten (voor wolven en andere hondachtigen) dan wel te bevriezen (voor sabeltandtijgers en andere katachtigen). Zonder dit vermogen om ons te redden uit dit soort levensbedreigende situaties, hadden we ons nooit kunnen evolueren tot de wezens die we nu zijn. Bovendien zijn alle sabeltandtijgers inmiddels uitgestorven. Ook om wolven hoeven we ons doorgaans geen zorgen meer te maken. Het goede nieuws is dus: we hebben feitelijk geen natuurlijke vijanden meer! De energie uit de nieren kan dus vrijwel honderd procent van de tijd naar beneden, richting de Ming-Men stromen en deze als een lekker brandend vuurtje in de onderrug actief en open houden.
Er is echter ook slecht nieuws, namelijk dat we nog altijd lijken te denken dat het barst van de sabeltandtijgers en wolven. Terwijl er niet werkelijk sprake is van een levensbedreigende situatie, interpreteren we de werkelijkheid om ons heen meestal wel als zodanig. We projecteren oude natuurlijke vijanden op de baas, het drukke verkeer, de buren, onszelf en onze partner, onze kinderen – ja, op alles bijna. Dit noemen we stress. Bij stress stroomt de energie van de nieren, net als in levensbedreigende situaties, naar de bijnieren en sluit de Poort van het Leven zich. Je bent dan bezig met overleven en niet langer met leven.
Nu is het best gezond om af en toe in stress te zijn. Maar dan moet je denken aan zo’n twintig minuten per jaar. Wanneer je relatief vaker dan dat in stress verkeert dan put je de nieren en bijnieren uit, hetgeen vroeg of laat leidt tot een burn out – ergens weten we heel goed dat we iets aan het opbranden zijn, namelijk de energie uit de nieren.